در را بازکن! کیک تولد خراب شد

فرزند شما در اتاق تنها نیست و از این بابت نگران نباشید.

قرار هم نیست دیوانه و مالیخولیایی شود.

زمانی دلواپس باشید که او هیچ کاری، حتی گرفتن گوشی در دست و نزدن هدفون به گوش، - انجام ندهد.

روی تخت دراز بکشد و بی هدف و پریشان حال به سقف خیره شود و فکر و خیال کند.

عصر ایران؛ فردین علیخواه؛ (عضو گروه جامعه شناسی دانشگاه گیلان) - این روزها والدینی می بینم که به دلیل در خانه ماندن فرزندانِ نوجوان خود، اوقاتشان تلخ، و بسیار شاکی اند.

آنان احساس می کنند که فرزندانی افسرده دارند که تنهایی، گوشه گیری و جامعه گریزی را ترجیح می دهند.

به اعتقاد آنان فرزندانشان، با این چشم های گود افتاده اصلاً در این دنیا نیستند.

 جالب آنکه وقتی با فرزندان آنان گفتگو می کنم متوجه می شوم که به دلیل دیدن نگرانی (به تعبیر خودشان) بی اساس والدین، خنده ای عصبی بر چهره دارند و اتفاقاً آنان نیز اعتقاد دارند که والدینشان در این دنیا نیستند! آیا در خانه ماندن نوجوانان لزوماً مایه نگرانی است؟ آیا می توان گفت که بیرون نرفتن آنان نشانه جامعه گریزی است و واقعاً باید دراین خصوص بیمناک بود؟ ری اولدنبرگ در سال 1989 در کتاب مکانِ بسیار خوب مفهوم مکان سوم را بکار برد.