«شکارگاه»؛ تقاطع وهم، تاریخ و تعلیق در دل یک عمارت

مهم ترین موفقیت فرمی سریال، در خلق یک فضا و لوکیشن نفس گیر و زنده است.

عمارت شکارگاه نه صرفاً محل وقوع رویدادها، بلکه خود عنصری فعال و تأثیرگذار در پیشبرد درام است مثل زندان در فیلم سرخپوست.

- مهم ترین موفقیت فرمی سریال، در خلق یک فضا و لوکیشن نفس گیر و زنده است.

عمارت شکارگاه نه صرفاً محل وقوع رویدادها، بلکه خود عنصری فعال و تأثیرگذار در پیشبرد درام است مثل زندان در فیلم سرخپوست.

    عصر ایران؛ محسن سلیمانی فاخر- سریال شکارگاه به نویسندگی و کارگردانی نیما جاویدی، در امتداد دغدغه های فرمی و محتوایی او در فیلم هایی چون سرخپوست و ملبورن ، بار دیگر نشان می دهد او علاقه مند به روایت داستان هایی در فضاهای بسته، پرتعلیق و رازآلود است.

این بار، جاویدی ما را به عمارت شکارگاهی در سال 1258 شمسی می برد؛ جایی که میرعطا سرهنگ نظامی مأمور حفاظت از یک تاج سلطنتی می شود؛ مأموریتی که نه فقط باری نظامی بلکه بار معنوی، خانوادگی و هستی شناسانه بر دوش او می گذارد.

    شکارگاه اثری خوش ساخت، با فضاسازی دقیق، شخصیت پردازی قوی و پرداخت مناسب به حال و هوای تاریخی ست.

جاویدی بار دیگر نشان می دهد که به فرم و ساختار داستان گویی مدرن مسلط است.

با این حال، برخی گره افکنی های غیرمنطقی در روایت، از عمق تأثیرگذاری داستان می کاهند.