پیوند زدن درختکاری با منطق اقتصاد آب/ سبزاندیشی در اقلیم عطشناک

پیوند زدن درختکاری با منطق اقتصاد آب، می تواند بقای طرح ها را تضمین کند.

از جمله، توسعه کشت های کم آب خواه دارویی در زیر درختان، فروش خدمات اکوسیستمی همچون جذب کربن در بازارهای بین المللی و تأسیس صندوق های حمایتی بر پایه صرفه جویی منابع آبی، - ایسنا/اصفهان پیوند زدن درختکاری با منطق اقتصاد آب، می تواند بقای طرح ها را تضمین کند.

از جمله، توسعه کشت های کم آب خواه دارویی در زیر درختان، فروش خدمات اکوسیستمی همچون جذب کربن در بازارهای بین المللی و تأسیس صندوق های حمایتی بر پایه صرفه جویی منابع آبی، سبب می شود که درختکاری نه فقط به عنوان یک مداخله زیست محیطی، بلکه به عنوان یک سرمایه گذاری پایدار در نظر گرفته شود.

در زمانی که ریزگردها بر پهنه سرزمین می تازند و شیارهای فرسایش بر چهره خاک عمیق تر می شوند، اندیشه کاشت درخت در اقلیم های خشک و نیمه خشک، نه فقط اقدامی زیست محیطی، که کنشی تمدنی است.

ایران با آن که میراث دار یکی از کهن ترین نظام های آبیاری سنتی جهان است، امروز در تنگنای منابع آب، با چالشی ژرف روبه روست؛ چگونه می توان درخت کاشت و آن را نگاه داشت، بی آن که آخرین جرعه های آب را به ریشه اش سپرد؟ این پرسش، اگر بی پاسخ بماند، بسیاری از برنامه های درختکاری به ویژه در مناطق بیابانی را به ورطه ناکامی می کشاند، اما پاسخ این پرسش،