از «مَرکَب شیطان» تا «دوچرخه»!

«دوچرخه» را در ایران «مَرکَب شیطان» و «بی سیکلت» می گفتند.

- دوچرخه را در ایران مَرکَب شیطان و بی سیکلت می گفتند.

به گزارش ایسنا، سمانه ملک خانی به مناسبت روز جهانی دوچرخه در کانال گروه واژه گزینی فرهنگستان زبان و ادب فارسی نوشته است: دوچرخه (بی سیکلت) توسط انگلیسی ها به ایران آمد، همراه دو نفر نوجوان پانزده شانزده ساله زیبارو با شلوارهای کوتاه که در میدان مشق به نمایش گذاشته شد و جمعیتی که برای تماشایش گرد آمدند.

مرکوب های دوپایی که فی المجلس نام مَرکَب شیطان بر آن ها نهاده شد و راکبینی که بچه شیطان نام گرفته .

همراه حرکات محیرالعقول، یعنی سوار شدن بر آن ها و تاختن و پیچ وتاب خوردن که جز بچه شیطان نمی توانست رویش بند شود.

از اواخر دوره قاجاریه تولیدات صنعتی زندگی قشر مرفه را تغییر داد، اما در ذهنیات سنتی، این وسایل به گونه ای جادویی و افسون شده جلوه کرده بود؛ چنانکه به برق نور شیطان ، به اتومبیل کالسکه آتشی و اسب شیطان ، به بنزین آب دهان شیطان ، به راننده اتومبیل یا راکب دوچرخه الخَنّاس (یعنی پسر شیطان) می گفتند.

پیش از دوچرخه، به معنی امروزی، گاری دوچرخه یا گاری بی سیکلت و دوچرخه دستی (برای باربری) و غیره رواج داشت؛ بنابراین، این دوچرخه را دوچرخه پایی/ دوچرخه پایی نامیدند تا متمایز باشد.