استیصال اخلاقی پناهی

پناهی اما سال هاست نقش خود را انتخاب کرده: فیلمسازی نقدش که همیشه متوجه داخل است و تحسینش همیشه از خارج می آید؛ مردی که «ممنوع الفعالیت» بود اما هرگز بدون فعالیت نبود.

- پناهی اما سال هاست نقش خود را انتخاب کرده: فیلمسازی نقدش که همیشه متوجه داخل است و تحسینش همیشه از خارج می آید؛ مردی که ممنوع الفعالیت بود اما هرگز بدون فعالیت نبود.

به گزارش خبرگزاری مهر ، روزنامه وطن امروز یادداشتی از معین الدین راد را درباره نخل طلایی پناهی منتشر کرد: جعفر پناهی هنگام دریافت نخل طلای کن از مردم ایران گفت، از صدایی که شنیده نمی شود و از رؤیای آزادی ؛ گویی او نه یک کارگردان تثبیت شده در جهان جشنواره ها، بلکه یک مبارز گمنام تبعیدی است که از پس سال ها خفقان، برای نخستین بار مجال یافته بود صدای خود را در جهان بلند کند! این در حالی است که پناهی، برخلاف ادعایش، نه تنها یکی از شنیده شده ترین سینماگران ایرانی در رسانه های خارجی است، بلکه عملاً یکی از نمادهای تثبیت شده روایت مجاز از ایران در محافل لیبرال غرب است.

مظلوم نمایی او، بیشتر شبیه یک ژست آشناست که بارها تکرار شده و دیگر رمق خود را از دست داده است.

او از چه ظلمی سخن می گوید وقتی نه تنها سالی یک فیلم می سازد، بلکه این فیلم ها همواره در معتبرترین جشنواره ها پذیرفته می شوند، نقدهای تحسین آمیز