«نابرابری»

در دوران نوجوانی و جوانی ما، دهه های 1340 و 1350، برخلاف تصویری که امروزه بازنمایی می شود، ایران و مشخصاً، پایتخت با نابرابری و فاصله طبقاتی چشمگیری روبرو بود.

- در حال تأمل بودم و دنبال موضوعی تازه می گشتم تا حول آن یادداشتی نوروزی بنویسم که اتفاقی باعث تغییر جهت فکرم شد.

آن اتفاق قتل دانشجوی دانشگاه تهران در حوالی کوی دانشگاه بود.

این رخداد را طبیعتاً می توان با انواع رویکردها توضیح داد و سراغ نظریه هایی در حوزه جامعه شناسی، جرم شناسی و.

رفت و نتایجی گرفت.

من نیز تلاش خواهم کرد از زاویه ای حول این مسئله طرح بحث کنم.

به گمان من نابرابری از اصلی ترین مؤلفه هایی است که می تواند جامعه امروز ایران را تصویر کند.

نابرابری، سابقاً در ذهن افراد و در قالب رویکردهایی مقایسه ای مدخلیت داشت اما هر چه پیش آمدیم، عینیت تمام یافته است تا حدی که گریبان شهر و شهروندان را رها نمی کند.

زمانی که به طرفین واقعه کوی دانشگاه می نگریم، حساسیت ما به دو مسئله جلب می شود: نخست، دانشجویی که پرورش یافته ی وضعیت نابرابر (قومی، مذهبی و جغرافیایی) است، و حضورش در دانشگاه تهران [احتمالاً] به دلیل جبران نابرابری و پر کردن شکاف پیرامون و مرکز بوده است.

دوم، سارقِ قاتلی که ذهن و وجدان اش در پی نابرابری چنان مضحمل شده است که به جنایت علیه دانشجو- که حتماً نماد زر