ارسال پرونده «هنر آینه کاری در معماری ایرانی» به یونسکو

سرپرست مرکز میراث ناملموس تهران از ارسال پرونده هنر آینه کاری در معماری ایرانی به اجلاس میراث ناملموس یونسکو خبر داد.

- به گزارش خبرنگار مهر ، در اطلاعات حاصل از کاوش های باستان شناسی، قدمت آینه های شخصی و ساده به بیش از پنجاه قرن می رسد، زمانی در آسیای صغیر آینه را از جنس برنز و مس و مفرغ می ساختند و آن را صیقل داده و با دسته های پر نقش و نگار عرضه می کردند تا اینکه در قرن 12 میلادی کاربرد شیشه در تولید آینه کشف و اولین آینه های شیشه ای با ورقه هایی پوشیده از سرب به بازار عرضه شدند.

مدتی بعد ماهیت سمی بودن سرب آشکار شد و به همین دلیل استفاده از مخلوط جیوه و قلع به جای سرب به کار رفت و امروزه کاربردهای علمی آینه ها بسیار بیشتر از کاربردهای اولیه و ظاهری آنها است.

بهره برداری از آینه در ایران به حدود 3000 سال پیش به دوره هخامنشیان می رسد که با صیقل دادن سنگ ها و فلزات، آنها را به آینه هایی شفاف تبدیل می کردند که اکنون آثار آن در تالار آینه تخت جمشید به جا مانده است.

اما استفاده از آینه در معماری ایرانی و بنا از دوره صفویه و در شهر قزوین پایتخت شاه تهماسب اول انجام شد.

پس از انتقال پایتخت از قزوین به اصفهان در این شهر و دیگر شهرهای ایران مانند بهشهر نیز این هنر گسترش یافت.