فرهنگ معلولی که بلای جان معلولان است

در زندگی چیزهایی وجود دارد که با وجود تکرار روزانه هرگز عادی نمی شود، مثل درد یک معلول ناتوان از راه رفتن، ناتوان از دیدن، ناتوان از حرف زدن، - ایسنا/کردستان در زندگی چیزهایی وجود دارد که با وجود تکرار روزانه هرگز عادی نمی شود، مثل درد یک معلول ناتوان از راه رفتن، ناتوان از دیدن، ناتوان از حرف زدن، شنیدن و گفتن، مثل نگاه های ترحم آمیز و تعجب برانگیز عابری به هنگام عبور از کنار یک فرد دارای معلولیت! دل دل می کند تا مثل یک فرد عادی در جامعه زندگی کند، بر مشکلات غلبه کند و معلولیت را محدودیت نداند، اما همین که قدم به بیرون از خانه می گذارد هجمه ای از مشکلات جامعه به سویش سرازیر می شود، از نگاه همیشه حیران و تعجب برانگیز رهگذران گرفته تا نبود گذری متناسب با معلولان و چالش عبور از پله و ناهمواری و گذر از جوی آب و کنار آمدن با فرهنگی که همیشه خدا معلول است.

دردهای معلولیت نه شعر است که بتوان آن را سرود، نه داستانی است که بتوان آن را نوشت و نه سریالی است که بتوان آن را ساخت، دردی است که باید فقط آن را کشید! شاید بگویید درد کلمه مناسبی برای معلولیت نیست؛ اما او می کشد با همه وجودش! اینکه پاهایش نای ندارد برای رفتن، چشمی که سو ندارد برای دیدن، زبانی که نمی چرخد برای تلفظ کردن، گوش هایی که توان ندارند برای شنیدن؛ همه این ها دردی است به