ماجرای تمجید آیت الله جوادی آملی از فردوسی؛ «مرز پرگهر» یا شعار «یاحسین»؟

به نظر می رسد یک بخش مهمی از این مواضع، در حالت اعتراضی به طرح مکتب ایرانی بیان شده که بعد ها رفته رفته، تعدیل شد.

شاید هم، فرصتی برای بیان جامع و کامل نظر وی پیش نیامده بود.

چرا که در فرودین همان سال وی اشاره ای به نقش فردوسی در خدمت به تشیع کرده بود.

در سال 1398، اما خیلی ویژه تر به فردوسی پرداخت و از جای خالی فردوسی برای تبیین حماسه های ایرانی – اسلامی سخن گفت.

در فرمایش های نورانی علی (صلوات ا.

و سلامه علیه) این است که أَنَا لَا أَفِرُّ مِمَّنْ کَرَّ عَلَیَّ وَ لَا أَکِرُّ عَلَی مَنْ فَرَّ مِنِّی این حماسه، فردوسی زمان می خواهد، یک فردوسی عصر انقلاب می خواهد که شعر را از آیینی به حماسه ای درآورد.

به امیرالمؤمنین عرض کردند که شما فرمانده کل قوا هستید، بودجه های فراوانی در مملکت هست، اسب های رزمنده فراوان برای میدان رزم آماده است شما که تمام دشمنان برای از بین بردن شما صف آرایی کرده اند، باید یک اسب رزمنده تناور تندرو در میدان جنگ داشته باشید، این مرکَبی که شما دارید مرکَب رزم نیست.

حضرت فرمود برای من همین مرکبی که عادی است، کافی است.

زیرا مرکب رزمی، رزمجو، بدو، برای یک سوارکاری است که او بخواهد در میدان جنگ بدود، نه من از میدان جنگ فرار می کنم و نه کسی که فرار کرد، او را تعقیب می کنم، این علی است! فرمود: أَنَا لَا أَفِرُّ مِ�