نویسنده ای که خود را محکوم به تنهایی کرده بود!

« آدم خوشحال می شود در جامعه ادبی باشد اما وقتی می گویند نویسنده قرن نوزدهمی هستی، پست مدرن نیستی، نویسنده نیستی، آدم ترجیح می دهد تنها شود که این تنهایی، - محمدعلی علومی گفته بود: آدم خوشحال می شود در جامعه ادبی باشد اما وقتی می گویند نویسنده قرن نوزدهمی هستی، پست مدرن نیستی، نویسنده نیستی، آدم ترجیح می دهد تنها شود که این تنهایی، تنهایی خوشحال کننده ای نیست بلکه سخت و دردناک است.

به گزارش ایسنا، نوشتن درباره محمدعلی علومی سخت است؛ نویسنده ای صمیمی با قلمی جادویی که رفتنش زود بود.

او در عین اینکه نوشتن را در کشور درحال توسعه ای چون ایران، جنون و دیوانگی خوانده بود و همچنان می نوشت و طرح رمان های جدید در سر داشت اما گاه می گفت دورخیز می کنم که بنویسم اما تا می خواهم شروع کنم دستم به قلم نمی رود.

البته تجربه ننوشتن را داشت، سال هایی که در سوگ خانواده از دست رفته اش در بم بود: بعد از زلزله بم، مدتی چیزی نمی نوشتم و این ننوشته ها روی هم جمع شد که همین امر سبب شد در یک سال چند رمان متفاوت نوشته و جمع بندی شود که به نوعی همه این کتاب ها را تحت تأثیر زلزله بم نگارش کرده ام.

منظورش کتاب های ظلمات ، پریباد و در سوگ مغان بود.

او گفته بود: پس از زلزله دهشتناک بم با ده ها هزار کشته و ویرانی مطلق شهر و ارگ و از دست دادن اقوام و دوستانی بی نظی�