نقد فیلم ملاقات خصوصی/ حسرت یک زندگی معمولی

ملاقات خصوصی برخلاف خیلی از فیلم اولی های خوب که از شانس دیده شدن برخوردار شدند و قدر دیدند در شرایطی به نوبت اکران رسید که جامعه در گیر التهاب های اجتماعی بود و گیشه های سینما بی رونق.

- به همین دلیل و در همین ابتدا باید توصیه کنم که اگر فیلم را تا کنون ندیده اید حالا از طریق پلتفرم فیلیمو به تماشای آن بنشینید تا از یک فیلم خوب حمایت کرده باشید.

امید شمس از آن دست فیلمسازهایی است که در دل دشواری ها و ناملایمات زندگی به ساخت این فیلم بلند به عنوان نخستین تجربه فیلم بلندش رسیده و همان فضایی که در فیلم می بینید را تجربه کرده است.

او ازساخت فیلم کوتاه آغاز کرد و حاصل تجربه اندوزی او تولید فیلم قابل قبولی در نخستین تجربه فیلم بلندش است.

ملاقات خصوصی را هم می توان ملودرام خانوداگی دانست و هم ژانر زندان البته نه به معنای متعارف ژانری آن.

زندانی که در محیط محبوس خود تصویری از جامعه آشفته و آسیب پذیر بیرون را بازنمایی می کند.

تصویری از فقر و اعتیاد و قاچاق و دزدی که همه در ذیل حس حقارت و حسرت های ناشی از آرزو های از دست رفته آدم ها صورت بندی می شود.

قصه آدم هایی که در حسرت یک زندگی معمولی می سازند و می سوزند.

اما در دل این همه تلخی و تباهی ها رد رنگی از عشق پیدا می شود تا زندگی را شیرین کند.