تریبون شعر دینی شخصی نیست

رضا اسماعیلی می گوید تریبون شعر دینی شخصی نیست و زمانی وجود دارد که این شعر در تریبون هیئت و به واسطه یک کلیپ توسط میلیون ها نفر دیده می شود و به عنوان آیینه ای از اسلام نام برده می شود.

- خبرگزاری مهر ؛ گروه فرهنگ و ادب_ فاطمه میرزاجعفری: شعر آیینی شعری است که از جان و دل شاعر متعهد ریشه می گیرد.

اگر کسی ناشناخته وارد این حیطه شود، آسیب پذیر خواهد بود، حالا عده ای که بدون پشتوانه شناخت و معرفت، دست به خلق شعر می زنند، ماندگاری چندانی ندارند.

شاعر باید برای سرودن شعر آیینی، با دو بال احساس و اندیشه حرکت کند چراکه شعر آیینی و مذهبی، جایگاه ویژه ای در میان مخاطبان دارد.

به بیان دیگر شعر آیینی وصف حال تاریخ دین و بزرگان دین است و نمونه آن را می توانیم در اشعار عاشورایی جست وجو کنیم.

مثل اشعار محتشم کاشانی و آن ترکیب بند مشهور: باز این چه شورش است که در خلق عالم است باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است.

از دیرباز تاکنون، ایرانیان جزو ملت هایی بوده اند که در خلق اشعار عارفانه آیینی، دستی توانا داشته اند و دارند.

یکی از اهداف سرودن اشعار آیینی در گذشته، انتقال پیام و مفاهیم دینی به مردم بوده است.

این نوع شعر به گونه ای مطرح می شود که گویی دنباله روی از کار پیامبران بوده است.