انحراف معیار در یک سنت مردمی/ رفته بودند سور به پا کنند اما سوختند!

خبرگزاری فارس _ کرمان؛ آمنه شهریارپناه: چهارشنبه سوری در کشور ما دارای قدمت است و تاریخی به بلندای فرهنگ و ادب فارسی دارد که در کتاب های مختلفی از آن نام برده شده که سرآمد همه آنها شاهنامه فردوسی است.

سه شنبه شبی که نوید بهار را می داد و مردم برای جلوگیری و برطرف کردن شومی چهارشنبه که آن روزها به آن اعتقاد داشتند، تا حدود صبح آتشی علم می کردند تا محل سکونت شان روشن باشد.

این آتش به قدری کوچک و کم جان بود که از کودکان تا بزرگان می توانستند از روی آن بپرند، از ته دلشان بخندند و به اصطلاح زردی خود را به آتش بدهند و سرخی آن را برای خودشان بگیرند.

علاوه بر آتش، رسم و رسوم دیگری نیز داشتند، مثلا کوزه ای را بر می داشتند داخل آن مقداری نمک می ریختند، یک سکه و مقداری زغال درون آن می انداختند، دور سر تک تک افراد خانواده می چرخاندند و آن را از بلندی پرت می کردند تا شور چشمی، بی پولی و سیاه بختی در سال جدید درِ خانه شان را نزند.

یا افرادی که حاجتی داشتند کاسه ای به دست می گرفتند، هفت خانه را نشان می کردند و جلوی آن خانه ها با قاشق درون آن کاسه می زدند، اگر خانه های نشان شده با آجیل، شیرینی، سکه یا هر خوراکی یا جسم با ارزش دیگری کاسه آنها را پر می کردند خیالشان راحت می شد که حاجت روا می شوند.