مناسب سازی معابر ویژه معلولان، از وعده تا عمل

گوشه خیابان ایستادم و محو دختر جوان شدم، آن چنان با اقتدار راه می رفت که گویی ناتوانی را به سخره گرفته بود.

عصا را محکم و با اراده روی زمین می کوبید.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از شیراز، دختر جوان چنان سرزنده و شاداب صحبت می کرد که ناخوداگاه نظرم را جلب کرد.

با خنده هایش، لبخند زدم و با هیجانش، به شوق آمدم و به این می اندیشیدم که چه چیزی او را تا این حد ذوق زده کرده است.

  از لابلای حرف هایش متوجه شدم دانشجوی دوره کارشناسی ارشد است و در یک المپیاد علمی، رتبه ای کشوری کسب کرده است.

تاکسی به مقصد رسیده بود و هر دو باید پیاده می شدیم اما راننده نیز همزمان پیاده شد و از صندوق عقب خودرو، یک جفت عصای طبی بازو بیرون آورد و آن را به دختر جوان تحویل داد.

گوشه خیابان ایستادم و محو دختر جوان شدم.

آن چنان با اقتدار را می رفت که گویی ناتوانی را به سخره گرفته بود.

عصا را محکم و با اراده روی زمین می کوبید.

نیم ساعتی که در تاکسی کنارم نشسته بود، او را جور دیگری تصور می کردم و اکنون باورش قدری سخت بود که چنین دختر بانشاط و موفقی، دچار معلولیت باشد.

از قسمت ورودی پارکی که در مقابلمان قرار داشت، شروع به حرکت کرد.

تعداد زیادی پله در مقابل بود.

اطراف را نگاه کردم اما رمپی وجود نداشت که دختر جوان مسیر خود را راحت تر طی کند.