حس عجیب تماشای یک عکس از سردیس سیروس قایقران

در حال گشت و گذار در بین عکس ها، تصاویری از یک روز زمستانی در تالاب انزلی خودنمایی می کند.

در این تصاویر یک وجه آزاردهنده وجود دارد؛ حسی که زنده نیست.

- تنها تالاب است، آب، قایق ها، چمن، یک پرنده مرده و یک مجسمه و تا چشم هم کار می کند نشانی از حیات به چشم نمی خورد.

گویی که هدف عکاس نشان دادن حیاتی مرده در محیطی است که باید اوج زندگی باشد و در این بین سردیس تنها، شاید نمادی از وجود انسان در این دنیاست؛ که انسان در هر حال تنهاست.

در میان عکس های گزارش تصویری ایسنا از وضعیت وخیم تالاب انزلی، مجسمه ای از یک قهرمان ورزشی با رنگی برنزی در هوای ابری گیلان، به جای آنکه رنگ و رویی به فضا دهد، با رنگ های سرد محیط یک دست شده و حسی غریب از یک روز زمستانی را منتقل می کند.

سردیس سیروس قایقران چند سالی است که تک و تنها در دیار تالاب و قایق ها و در زداگاه فوتبالیست اسطوره ‎ای ایران، جای گرفته و امروز به گونه ای با فضا یکی شده که گویی از وقتی تالاب بود، او هم بوده است.

از تنهایی مجسمه حرف به میان آمد و شاید همین تنهایی، موجب شد که در سال 98 ـ سه سال پس از ساخت ـ مورد حمله سارقان قرار بگیرد و نیمی از آن شکسته شود.

این اثر برنزی که امروز از قیمت بالایی برخوردار است و البته ترمیم شده، بعید نیست روزی در همین روزها، در حالی که در فضای تالاب تنها مجسمه است �