مجسمه هایی از طاغوت که قرار بود سالم بمانند برای روز مبادا!

یک عده با چهره های مشخص از همان چهره هایی که روز رفتن شاه دور مجسمه را گرفته بودند و نمی گذاشتند مردم مجسمه را پایین بکشند تا خودشان نصفه شب با سلام و صلوات و احترام پایین بیاورند و ببرند برای روز مبادا.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازگروه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، 44 سال پیش در چنین روزهایی سرنوشت ملت ایران داشت به دست خودشان رقم می خورد و تولدی دیگر برای این سرزمین کهن به وقوع می پیوست.

محمود گلابدره ای آن روزها را به خوبی با قلم روان خود توصیف می کند.

اگر شما هم می خواهید بدانید این روزها چطور بر مردم ایران گذشته، ذهن خود را به شاگرد جلال آل احمد بسپارید که در روزهای پایانی دی ماه و اولین روز بهمن سال 57 می نویسد:  صبح از کرج راه افتادم امروز دوشنبه 9 بهمن است، کرج شلوغ است، همه ریخته اند توی خیابان حرف از آقا می زنند.

با هم صمیمانه صحبت می کنند.

همین مردمی که تا دیروز توی سر و کله هم می زدند و شب و روز کارشان این بود که صد متر زمین بخرند دیواری و سقفی و کاغذ دیواری و رنگی و بعد قالب کنند به هم و زمین معاوضه کنند با ماشین و ماشین با قالی و کارشان کلاه گذاشتن سر هم بود حالا ایستاده بودند کنار هم و باهم حرف از آقا می زدند حرف از سیاست کشور می زدند حرف از باهم بودن می زدند.