برخورد با مردم به لطافت حکومت پهلوی!/ موسیو این مغز، مغز انسان است!

امروز 8 بهمن همه جا خون بود.

بلند شدم زدم به پای پسری، چشمم به سربازها بود تا برگشتم دیدم پسر سر ندارد پایش را گرفتم دوسه نفر آمدند او را کشیدیم یکی چنگ زد و مخش را از کف خیابان برداشت و دوید.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازگروه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، 44 سال پیش در چنین روزهایی سرنوشت ملت ایران داشت به دست خودشان رقم می خورد و تولدی دیگر برای این سرزمین کهن به وقوع می پیوست.

محمود گلابدره ای آن روزها را به خوبی با قلم روان خود توصیف می کند.

اگر شما هم می خواهید بدانید این روزها چطور بر مردم ایران گذشته، ذهن خود را به شاگرد جلال آل احمد بسپارید که در روزهای پایانی دی ماه و اولین روز بهمن سال 57 می نویسد:  صبح زود از خانه بیرون زدم.

امروز 8 بهمن است.

از سی متری سرازیر شدم و زدم به دسته.

دسته به هم گره خورده مرتب است.

منظم است.

شعار آهنگ حزن انگیزی دارد و مقطع و بریده بریده است.

شعار شمرده و مشخص است.

شعار را بلد بودم.

ولی حالا آهنگش به دل می نشیند: می کشیم ما همه انتظار تو می کنیم جملگی جان نثار تو برلبم این سرود برخمینی درود مرگ بر بختیار نوکر جیره خوار از جلوی دانشگاه گذشتیم دانشگاه شلوغ بود و تماشاچی ها ولو ورده بودند.

تا سرپیچ شمیران همچنان گفتیم و رفتیم و سرخیابان طالقانی نشستیم.