روزهایی که آیت الله طالقانی به داد ساواکی ها رسید!

بر در و دیوار تهران همه جا نام و نام پدر و نام زن و تعداد بچه و پلاک خانه و کوچه و خیابان و حتی رنگ ماشین و ریخت و قیافه ساواکی ها را نوشته بودند.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازگروه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، 44 سال پیش در چنین روزهایی سرنوشت ملت ایران داشت به دست خودشان رقم می خورد و تولدی دیگر برای این سرزمین کهن به وقوع می پیوست.

محمود گلابدره ای آن روزها را به خوبی با قلم روان خود توصیف می کند.

اگر شما هم می خواهید بدانید این روزها چطور بر مردم ایران گذشته، ذهن خود را به شاگرد جلال آل احمد بسپارید که در روزهای پایانی دی ماه و اولین روز بهمن سال 57 می نویسد:  صبح آمدم سر پیچ شمیران.

چند روزی بود که خانه نرفته بودم.

خبر نداشتم.

امروز تصمیم داشتم که بروم.

امروز 5 بهمن است.

امروز بناست که حامیان تازه از خواب بیدار شده قانون اساسی به خیابان ها بریزند.

تا به حال خواب بودند.

بعد از شصت ـ هفتاد سال تازه از خواب بیدار شده اند.

آمدم سر بهار.

یک دسته در حدود دویست ـ سیصد نفر فرو رفته در هم در پناه سربازها و کامیون ها و جیپ ها شعار می دادند و می رفتند این است شعار ملت/ خدا قرآن محمد یکی یک پرچم ایران در دست داشتند و پرچم را تکان می دادند و می گفتند: بختیار بختیار سنگرتو نیگردار پیش مرگانشان پاسبان های نقاب زده بودند که جلو جلو می رفتند.