قصه گویی؛ از رسانه خبررسان تا رپ اعتراضی! 

علی کاشفی خوانساری در نوشتاری سیر تحول قصه گویی را در اعصار مختلف بررسی کرده و معتقد است: قصه گویان هنرمندانی صاحب نام نیستند، قصه گویان امروز جوانان و نوجوانان خیابانی اند که رپ می کنند و اعتراض و مطالبات خود را در روایتی موزون فریاد می زنند.

- این نویسنده و منتقد ادبی در نوشتار خود با عنوان قصه گویی در خیابان که در اختیار ایسنا قرار داده، نوشته است: با آغاز دوران مدرن، قصه گویی به عنوان یکی از نشانه های جوامع پیشامدرن دچار تحولات گوناگونی شد که پیش تر درباره آن نوشته ام.

از جمله این تغییرات رخت بر بستن قصه گویی از زندگی روزمره و عادی و بازتعریف آن به عنوان امری نوستالژیک و موزه ای (آنتیک) بود.

در دوران مدرن دیگر شغل کسی قصه گویی نبود و قصه گوها در کوچه و خیابان و در جلوی چشم مردم حضور نداشتند، بلکه باید سراغ نقالی و حمله خوانی و .

را در ویژه برنامه های رادیو و تلویزیون و یا سالن هایی که جشن ها و رویدادهای فرهنگی و مناسبتی برپا می شوند گرفت.

در دوران پست مدرن اما اوضاع فرق می کند.

پسامدرنیسم به همان اندازه که از مدرنیسم می گذرد و جلوتر می رود، نگاهی هم به پشت سر و دوران پیشامدرن دارد.

برای همین یکی از چندین و چند تغییر و تحول قصه گویی در این دوران، رویکرد دوباره به قصه گویی به مثابه رسانه و کنش اجتماعی است.