جایزه جلال و کارگاهی که سرشار از تدریس در آن پشیمان نشد

هرچند در آن وقت کم، فرصت نشد همه مطالبی را که آماده کرده بودم عرضه کنم، اما از جمله معدود جاهایی بود که در سال های اخیر، از رفتن به آن، پشیمان نشدم.

- قرار گرفته در ادامه می خوانیم؛ دیشب (جمعه 23 دی 1401) ساعت 18:25 تا 19:40 در جمع حدوداً 150 نفره خانم ها و آقایان اغلب جوانِ مهمان جشنواره جلال آل احمد، از سراسر کشور، در عمارتی ساده اما مرتب و مناسب، در یکی از فرعی های بزرگراه نیایش، حوالی شهران حاضر شدم تا در باره نقطه دید در داستان و انواع آن صحبت کنم.

از ابتدای تأسیس این جشنواره، این نخستین بار بود که در این جلسات شرکت می کردم.

قبل از شروع کلاس، با ابراز محبت بی شائبه و وسیع (به ویژه از سوی جوانترهایشان؛ و البته عمدتاً در ارتباط با برنامه قصه ظهر جمعه رادیو) مواجه شدم، که در مواردی نیز با بغض در گلو و حتی ریختن اشک شوق تنی چند از آنان همراه بود، که مرا تحت تأثیر قرار داد.

به طوری که از روی صندلی بلند شدم و یکی از آنها را، که مردی جوان بود که نمی توانست بر تأثر خود غلبه کند، در آغوش گرفتم.

ادب و احترام و توجه به مدرس و درس، از همان ابتدای تدریس، بسیار خوب بود.

تا آنجا که گویی آن جلسه نه یک کلاس یا سخنرانی، که مراسم نکوداشت و تجلیل از این ضعیف بود.