حواستان باشد یلدا نزدیک است/ چه شد که دیگر دور هم جمع نشدیم؟!

با تعریف های پدر از مهمانی های قدیمی دلمان عجیب هوس یک مهمانی خانوادگی بزرگ را کرده است.

چیزی مثل شب یلدا .

مهمانی که شاید نسل ما زیاد طعم آن را نچشیده، - گروه زندگی: صدایِ دلنشین بارش باران، موسیقیِ خانه شده است، مادر گرمِ آشپزی است و زیر لب خدا را شکر می کند بابت برکت باران.

پدر هم ظاهرا در حال تماشای تلویزیون است، اما پیداست فکرش جای دیگری است.

می پرسم: بابایی چرا دمغی؟ آه بلندی می کشد و می گوید: چیزی نیست بابا.

یکم دلم گرفته.

کنارش می نشینم و جمله معروف مادر بزرگِ خدابیامرز را برایش نقل قول می کنم : قربون دلت.

حرف بزن، حرف نباید تو گلو گیر کنه وگرنه غم باد میشه ها! از یادآوری اسم مادر بزرگ چهره اش تغییر می کند، می گوید : گل گفتی باباجان.

دختر با معرفتی هستی که مادر بزرگ را از یاد نمی بری.

می گویم: فکر کن من مادربزرگم.

برام درد و دل کن، پسرم! کمی سکوت می کند، انگار از این بازی خوشش آمده است.

نطقش باز می شود؛  اون موقع ها پاییز که می رسید، صدای خنده و دویدن منو و عمو و عمه هات تو کل خونه می پیچید، عاشق له شدن برگ ها بودیم، عاشق درختای افرای تو حیاطمون.

سمفونی خِش خِش برگا زیر پامون، همراه با صدای جیغ و خنده اون روزا مارو تا آسمونا بالا می برد.