تئاتر، فریاد خفته جامعه

تئاتر بیان دردهای امروز بشر است؛ فریادی است که خفه نشده و به صحنه می آید.

کاش کسانی که باید این فریادها را بشنوند هم تئاتر تماشا کنند.

- شب سوم جشنواره تئاتر استان تمام شد و من هر سه اجرا را تماشا کردم.

جمعه، 11 آذر 1401، آخرین اجراهای جشنواره روی صحنه رفت.

به سالن اصلی تئاتر شهر رسیدم.

بیرون از ساختمان کسی با لباس محلی خراسانی تلفن به دست ایستاده بود.

حدس زدم بازیگر نمایشی باشد که برای دیدنش آمدم.

داخل ساختمان رفتم.

جمعیت بیرون از سالن ایستاده و منتظر بودند.

بالاخره انتظار پایان یافت؛ داخل سالن رفتم و جایی برای نشستن پیدا کردم.

سالن تاریک شد؛ چشمانم در تمنای نور می چرخید.

هیچ نوری نبود و تاریکی، چشمانم را ناامید کرد.

به روبه رو خیره ماندم و تلاش کردم تا آمدن نور صبر کنم.

صحنه روشن شد و از تاریکی نجات یافتم.

تئاتر همین است؛ راهی برای نجات از تاریکی.

نمایش الهه سنگ به کارگردانی عبدالحکیم مشورتی روی صحنه بود.

ابتدای نمایش نوازنده دوتار میان صحنه نمایان شد.

دوتار و موسیقی مقامی خراسان را دوست دارم.

شنیدن نوای مردی که خراسانی می خواند و دوتاری که با ضربات انگشتش جان گرفته بود حالم را دگرگون کرد.

تماشای موسیقی زنده روی صحنه تئاتر بخش لذت بخش نمایش بود.