بدون تعارف با اولین رییس دانشکده زن در دانشگاه های تبریز/ فرش قرمز در خارج جلوی پایتان پهن نکرده اند!

اگر از شما بخواهند که یک پروفسور و یا رییس دانشگاه و دانشکده ای را در ذهنتان تصور کنید، شاید یک مَرد مُسن با ریش پروفسوری و عینک ذره بینی را به ذهنتان بیاورید که پشت یک میز مملو از لوله های آزمایشگاهی مشغول به کار است و یا با مانتوی سفید آغشته به رنگ گچ سفید، آبی و صورتی رنگ جلوی تخته سیاه در رفته ای در حال تدریس.

اما اگر جزو آن دسته از آدم هایی هستید که یک خانم را تصور کردید، بهتون تبریک می گم، زیرا شما به نقش پُررنگ و سهم عظیم زنان در تحولات جامعه پی برده اید.

در نیمه فصل پاییز گفتگویی با اولین زن رییس دانشکده دانشگاه سراسری تبریز انجام دادیم که این مسوولیت بعد از 70 سال بر عهده یک خانم گذاشته شده است.

خبری از اتاق پُرطَمطَراق با ویوی رو به طبیعت نیست، اتفاقا اتاقش زیر پله ضلغ غربی طبقه سوم یک ساختمان قدیمی تازه نوسازی شده است ولی تا چشم کار میکند، تندیس و لوح هایی است که در اتاق جلوه گری می کنند.

  وقتی وارد اتاقش شدم در حال امضای چند برگه بود که خانم کنار دستی اش یکی یکی برگه ها را برای امضا روی میزش می گذاشت، بعد از سلام و علیک گرم، خانم کنار دستی اش را معرفی می کند: معاون من هستند، اینجا همه یک تیم هستیم، عین یک تیم ورزشی که برای موفقیت باید همه با هم همدل و هماهنگ باشیم.