روایتی برای مهندس های نفت دهه هشتادی از صعود چهل ساله شرکت ملی حفاری ایران

آمریکایی ها دکل می زدند و طلای سیاه را از میان آن زخم های آهنی سینه ی وطن بیرون می کشیدند.

انگار که خدا ارث آبا و اجدادیشان را در خاک ما به امانت گذاشته و حالا برای گرفتنش آمده اند.

-   حالا سوال؟ مگر در ایرانِ قبل از انقلاب رشته ی حفاری نبود که مهندس از خارج می آمد؟ (مهندس های دهه هشتادی با تعجب به هم نگاه کردند) در سال 1357 حدود هفتاد سال از اکتشاف نفت گذشته بود اما رشته حفاری نداشتیم، کسی هست بداند چرا ما رشته حفاری نداشتیم؟ چون نمی خواستند به مخازن دسترسی داشته باشیم.

آیا جوان ما، جامعه ما، این را می داند؟ که قبل از انقلاب رشته حفاری نبود؟ خانه را داشتیم اما کلیدش دستش ما نبود.

طراحی چاه، اجرای چاه، مدیریت، همه با آن ها بود اما چاه که مال ماست؟ اصلا آن ها چه کاره بودند که آمدند در این کشور؟ اما امروز به برکت امام خمینی (ره) که در سال 1357 این صنعت را تاسیس کرد، این صنعت ملی شده است و دیگر زیر دست نیستیم.

    صدای کف دختر بین صلوات گم شد اما ذوق کرده بود.

حالا با دقت بیشتری به حرف های مدیرعامل گوش می داد.

مهندس دهه هشتادی دفترچه یادداشتش را درآورد، نگاهش کردم، صفحه ی اول این جمله را نوشت: تاریخ را بخوان بعد اعتراض کن! صعود چهل ساله مدیرعامل کمی آب خورد: جنگ بود و ما در دانشکده های نفت زیر بمباران درس می خواندیم اما جبهه هم می رفتیم.