میز مذاکره، تشک کُشتی نیست!

تزریق مفاهیم انتزاعی مانند اقتدار و عزت و غیرت به حوزه سیاست خارجی دیپلمات را به کشتی گیری تبدیل می کند که چاره ای خروج از تشک به عنوان برنده ندارند.

- عصر ایران؛ امیر پسنده پور- اطاله مذاکرات هسته ای در دور جدید از تاریخ 29 ساله این مناقشه، نیاز جدی به یک آسیب شناسی در باب این موضوع را گوش زد می کند.

با قبول این پیش فرض که تعجیل در هر نوع معامله و معاهده، قطعا امری نکوهیده و زیان آور است اما طولانی شدن هم در یک مذاکره بین المللی با توجه به سرعت تحولات جهانی و همچنین درک درست از موقعیت کشور و فشارهای سنگین اقتصادی، ممکن است باعث از دست رفتن زمان طلایی توافق شود.

یکی از مهم ترین دلایل 20 ساله شدن روند پرونده هسته ای ایران، پرهیز دو کشور از مذاکره مستقیم بوده است.

  میزهراسی، شاید نام مناسبی باشد برای این فوبیا و ترس از مذاکره و بهتر است بگوییم مذاکره مستقیم.

ما مذاکره مستقیم با ایالات متحده  (به جز مواردی انگشت شمار و موضوعی) را در 43 سال اخیر در ردیف تابوها و خط قرمزها قرار دادیم، در حالی که مذاکره حتی به همان روش موردی یک امکان است نه یک تهدید.

آن هم در یک پرونده امنیتی و چندجانبه که همه می دانند مهم ترین و موثرترین بازیگر در صف حریف امریکاست.