دچار سندرم چوپان بلوط کُش شده ایم!

عصر ایران؛ مصطفی داننده- تبر به دست گرفت، از درخت بلوط تنها مانده میان صحرا بالا رفت و شروع کرد تک تک شاخه ها را چیدن.

پایین درخت گله بز و گوسفندش منتظر غذایی بودند که چوپان از تن بلوط می برید و برای شان می اندخت.

در چشم برهم زدنی، بلوط پرابهت، در دل تابستان به درختی می ماند که پاییز به او زده است.

دل مان برای بلوط زیبا سوخت.

از بی رحمی چوپان گله کردیم و با خود گفتیم ای بی انصافِ ناجوانمرد .

اما وقتی درتنهایی کلاه مان را قاضی کنیم، پی خواهیم برد که بسیاری از دست کمی از این چوپان نداریم چه بسا برخی مان بدتر از او هستیم.

کمبودها را به یاد بیاورید؛ دوان دوان به سمت خرید اجناس می رفتیم.

پوشک کم بود و بسیاری از خانواده ها در به در یک پوشک از این داروخانه به آن داروخانه می رفتند تا فرزند دلبندشان سختی نکشد.

همان زمان برخی در پستو خانه شان به اندازه چند داروخانه پوشک داشتند.

خودمانیم، ما هم در زندگی مان بلوط های زیادی را لخت کرده ایم با این تفاوت که کسی نبوده از ما فیلم بگیرد.

ما هم مثل چوپان بی رحم بودیم اما رسوا نشدیم.

خدایی ناکرده فکر نکنید که این نوشتار در دفاع از چوپان است و نویسنده می خواهد بگوید او این کار را کرد چون دیگران هم می کنند! نه، می خواهم وقتی او را محکوم و در فضای مجازی یا جمع خانواده، شروع به نصیحت کردن می کنیم، بدانیم که م�