پدری که در وادی السلام به وصال مولایش رسید

آسمان که پُر می شد از غم عزای حسین و چشمان مهر و ماه را پرده ای شفاف از اشک فرا می گرفت، ابومهدی رخت عزا بر تن می کرد.

رختِ عزای مولایش حسین(ع).

به زمزمه کَربَلا! لا زِلتِ کَرباً و بَلا می گفت و پرچم های سیاه و سبز مزین به اباعبدالله را بر سر در خانه به اهتزار در می آورد.

در محرم الحرام، ماوا و مامنِ ابومهدی و فرزندانش می شُد حسینیه ی سیدالشهدا.

حسینه ای که همه مرثیه بود.

زیارت عاشورا و ذکر مصیبت کربلا و درد فراق حسین.

مرامِ کربلایی عبدالساده یوسفی اصلیان خدمتگزاری در راه مقدس غریب الغربا بود.

خدمت به پیروان مسلک و آیین سیدالشهدا.

ابومهدی میدان دارِ روضه های خانگی آقا بود.

موسم روضه که می رسید آشپزخانه، خانه اش می شد.

برای سینه زنانِ حسین آب و چای و غذا فراهم می کرد و با قطرات اشکی که با هر یاحسین از دیدگانِ نمناکش جاری می شد، بر سر عزادارن گلاب می پاشید.

او خادم بود.

خادمی برای اهل بیت و سلاله ی پیامبر خدا.

اربعین که می آمد، ابومهدی با قامتی استوار، رسالت راهنمایی زائران پاک ترین بقعه ی خدا را بر شانه می گرفت.

عاشورا در جان و روحِ او عاشقانه ا ی آرام بود.

عاشقانه ای سرشار از محبت و علاقه اش به حسین و خاندانش و دلِ دریایی اش هم منزلگه عشق به سفینه النجات بود و هم زوارش.