هیئت رنگی رنگی؛ کوچولوهای عزادار، میزبان خودشان می شوند

 ساعتی تا شروع مراسم مانده؛ هوای پنجاه و پنج درجه ی اهواز همه را کلافه کرده، مردها و زن ها شر شر عرق می ریزند و لباس هایشان خیس است؛ جمعیت کم کم می رسند اما، این ها که همه بچه اند! حاج کمال لبخندی می زند و به سمتشان می دود، آن ها دنبال صندلی های رنگی شان می گردند.

حاج کمال بانی حسینیه چهارده معصوم و این هیئت جذاب است، مردی که هر سال، برنامه ی شیرینی برای عزاداران منطقه یوسفی و کوچه شهید شیرالی دارد و به قول فرنگی ها سورپرایزشان می کند.

یک سال درست کردن نمایشگاه از عکس های عزاداری دهه شصتی های محله که آن موقع نوزاد و چند ماهه و چند ساله بودند و الآن جوان و خودشان بابا و مامان شده اند؛ یک سال پخش نوارهای آرشیوی از صدای شهدای منطقه، یک سال ساخت لوسترهای درخشان از ضایعات پلاستیکی و این بار اما حواسش را به بچه ها داده تا آن ها را از دو سالگی بند دستگاه اباعبدالله (ع) کند.

    او هیچ وقت زن و بچه ای نداشته اما حالا همه ی بچه های محل بابابزرگ صدایش می زنند، پیرمردی مهربان با یک دنیا ذوق هنری.

زهرا سادات  چادر مشکی اش را با کش روی سرش محکم کرده، یک شکلات می گذارم توی کیف صورتی اش، می خندد و صندلی کوچک سبزش را محکم بغل می گیرد و تشکر می کند.