زبان فارسی را «تُنُک» نکنیم

نویسندگان می توانند با بهره از واژه های گوناگون از لاغر شدن زبان جلوگیری کنند.

می توان ترجمه های شاملو و به اذین را از دُن آرام مقایسه کرد و دید شاملو چقدر واژه تازه به کار برده - عباس سلیمی آنگیل* زبان جوامع بدوی واژه های اندکی دارد.

رفته رفته، با شکل گیری تمدن و پدید آمدن نیازهای گوناگون، انسان ها برای بیان اندیشه و احساس خود واژه های بیشتری ساختند.

چنان که امروزه در زبان قبیله ای بدوی در جنگل های آمریکای جنوبی یا هر جای دیگر، ممکن است چند صد واژه بیشتر وجود نداشته باشد، حال آنکه در بسیاری از زبان ها فرهنگ های چندجلدی، پیوسته، به روز می شوند تا واژه های نوساخته را در برگیرند.

با این حال، توده ی مردم در کوچه و خیابان، در گفت وگوهای روزانه ی خود به شماری واژه ی کم وبیش مشخص بسنده می کنند.

آنچه در این نوشتار می آید، در درجه ی نخست، درباره ی وضعیت زبان نویسندگان و پژوهشگران و اهل قلم است؛ درباره ی کسانی است که زبان تنها ابزارشان نیست، هدفشان هم هست.

اندیشمندان و شاعران زبان فارسی به این نکته توجهی درخور کرده اند.

ادبیات تعلیمی و حتی دیگر انواع ادبی زبان فارسی سرشار است از اشاره به اهمیت سخن و سخن گفتن: یادگاری کز آدمیزاد است سخن است آن دگر همه باد است نظامی گنجوی، هفت پیکر غرض اینکه هم چه گفتن و هم چگونه گفتن، هر دو، از نشانه