هنرنمایی خالق منبت گلریز با «دست» و «چوب» و «اره»

  اشترمل روستای ملی منبت گلریز در تویسرکان، روستایی که هنر انگشتان هنرمندانش زبانزد شده، دست و چوب و گره هایی که گل می آفریند، گل هایی که به آرامی روی چوب های سخت جان می گیرد و آنگاه که مته بر روی چوب می لغزد، گلی شکوفه می کند و باغی بهار می شود.

سال هاست صدای خراطی و مته هایشان روی چوب ها می لغزد و گوش روستا پر است از آهنگ نوازشی که استادان منبت کار روی چوب ها می نوازند، سال هاست شکوفه های بهاری نه هر سال بلکه هر روز بر روی چوب های بی جان کارگاهشان گل می دهد و بهار هدیه ای از اشترمل برای جهانیان می شود.

وقتی از منبت گلریز می گوییم نامی آشنا از دیار اشترمل به یکباره بر ذهن ها خطور می کند، همان که 50 سال پیش این هنر را برای این دیار به ارمغان آورد و امروز در این راه مو سپید کرده است، استادکار ماهری است و مبدع منبت گلریز تویسرکان.

وقتی با او همکلام می شوم جنس ابراز علاقه اش فرق می کند.

تمام حرف های عاشقانه اش را می شود از دست های پینه بسته و چشم هایی که گل را بر تن بی جان چوب حکاکی می کند، فهمید.

 هنرمند است دیگر! حرف دلش را به زبان نمی آورد، اما چه شب ها و روزهایی را برای خلق اثر هنری صرف می کند و به یکباره می بیند یک عمر را پای عشق و علاقه و هنر دستش گذاشته است.