جرم؟ لباستان عطر پیامبر می دهد!

جرم؟ از جرمشان می پرسید؟ لباسشان عطر پیامبر می داد.

عطر علی (ع).

عطر عطوفت.

عطر انسانیت.

عطر شبانه توی کوچه های محرومیت چرخیدن تا لبخند را روی لب های لرزانِ از فقر نشاندن.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از خوزستان- حنان سالمی: راه می رفتند.

آرام، ساده و به شوق سلام به امام رئوفی که درِ خانه اش آمده بودند.

بچه ها می دویدند.

بزرگ ترها از ذوق زیارت می خندیدند و پیرترها تسبیح می گرداندند.

حرم، سراسر نجوای یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ ارْجِعِی إِلی رَبِّکِ راضِیَهً مَرْضِیَّهً شده بود.

بازگرد.

بازگرد.

بازگرد شیخ.

به سوی پروردگار بازگرد در حالی که هم تو از او خوشنودی و هم او از تو خشنود است.

چشم های شیخ از این بشارت رو به گنبد طلا درخشید.

و آه از نفس های شیطان رانده شده که تاب توبه ی آدم را نیاورد و ناگهان خودش را توی حرم بالا کشید.

مردم عقب کشیدند.

نفس ها تندتر شد.

آنقدر تند که شوم، دور سه روحانی پیچید و آن ها را به خون پیچیده به کام کشید.

افتادند روی زمین.

توی خانه ی مولا.

زیر نگاه آسمان.

و کسی چه میداند در آن آخرین استغاثه چند بار با لب های تشنه یا حسین گفتند.

مگر جز آنست که امیرمومنان (ع) گفت محبوب ترین راه به سوی خدا، قطره ی خونی ست که در راهش ریخته شود ؟ پس این حرم و این قطره های سرخ خون؛ بدن های ما به مرگِ در بستر عادت نکرده اند و �