سفرهای نوروزی از کِی رایج شد؟

هیاهوی «اسفند» که به پایان می رسد کار و درس و مشغله کم رنگ می شود و به جای آن، سفر و تفریح و استراحت رنگ می یابد.

با وجود درگیری های شغلی و سختی های فکری و کاری، - هیاهوی اسفند که به پایان می رسد کار و درس و مشغله کم رنگ می شود و به جای آن، سفر و تفریح و استراحت رنگ می یابد.

با وجود درگیری های شغلی و سختی های فکری و کاری، تعطیلات نوروز، بهترین بهانه برای سرک کشیدن به شهرهای دیگر و تفرّجگاه هاست.

تقریباً دو دهه می شود که عبارت سفرهای نوروزی دمادم نوروز بر سرِ زبان ها می افتد؛ رسمی نسبتاً تازه که نصرالله حدادی درباره چگونگی رواجِ آن بیشتر توضیح داده است.

این تهران شناس در گفت وگو با ایسنا بیان کرد: سفر رفتن در ایام نوروز، هیچ گاه پیشینه باستانی نداشته.

در ایران تا نیم قرن پیش، سفر کردن اصلاً کار راحتی نبوده و مردم بد می دانستند که کسی به سراغ شان بیاید و آن ها خانه نباشند.

حدادی درباره روند گرایش به سفر در نوروز گفت: سابقه مسافرت در این بازه زمانی، به دهه 30 خورشیدی بازمی گردد.

از سال 1339 که حکومت پهلوی در کنارِ دریای مازندران و بابلسر برای تفریح و تفرّج پرسنل ارتش، خصوصاً پرسنل نیروی هوایی، به ساختمان سازی و ویلاسازی دست به کار شد، تا زمانی که خودرو پیکان در سال 1346 به تولید انبوه رسید، هم زمان شد و به مسافرت بیشترِ مردم منجر شد.