از مهرجویی تا فردوسی پور و علی دایی

باید آفرین گفت به سیستمی که یک پیرمرد هشتادودو ساله را وا می دارد مقابل دوربین اینطور در دفاع از حقش ضجه بزند و با آخرین رمق های نهفته در جانش، به مدیریت سلیقه ای کشور یورش ببرد؛ سلیقه ای که گندش را در آورده و تمام حرفش این است که یا همه باید مثل من فکر کنند، حرف بزنند، فیلم بسازند، شعر بگویند، بنویسند، بپوشند، بخورند، بگردند یا اصلا حق ندارند وجود داشته باشند.

داریوش مهرجویی اما تنها نیست.

ما عادل فردوسی پور را هم داریم که سه سال پیش درست در چنین روزهایی خانه نشین شد و ویژه برنامه شب عیدش را پخش نشده توی سطل آشغال ریختند.

ما علی دایی را داریم که به خاطر یک مصاحبه ممنوع الکار شده است.

ما پیمان قاسمخانی را داریم که به خاطر عقایدش از تلویزیون پرت شده بیرون.

ما محمدرضا حیاتی را داریم که بعد از این همه سال کار برای تلویزیون، فقط به جرم این که به صدای یک خواننده هموطنش ابراز علاقه کرد، مثل یک دستمال کاغذی کنارش انداختند.

مهم نیست که موافق حیاتی و بقیه باشیم یا نه.

شاید فیلم های آخر مهرجویی قوت روزهای اول را نداشته، شاید به دایی و فردوسی پور ده ها نقد وارد باشد که حتما هم همینطور است، اما چه کسی به سلیقه حاکم حق داده هر که را عشقش نمی کشد کنار بزند و از هستی ساقط کند؟ یعنی این سینمای پت و پهن برای داریوش مهرجویی جا ندارد؟ پیرمرد را