نامه ای از مادرم حوا به پدرم آدم!

تو میدانستی چه میشوی محبوبم؟ من هم نمی دانستم، اما وقتی که آبِ «چه بودن» از سرمان گذشت و تو آدم شدی و من حوا، دیدم که حوا بودن جرأت می خواهد و این امانت چقدر برای شانه های کوچکم سنگین است! - به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس؛ حنان سالمی در یادداشتی نوشت: آن هنگام که نطفه هایمان بسته میشد، آن لحظه که خداوند جنسیتمان را تعیین می کرد و آن روز که به بهشت آمدیم، هیچ کدام دست خودمان نبود که آدم باشیم یا حوا؛ تو میدانستی چه میشوی محبوبم؟ من هم نمی دانستم، اما وقتی که آبِ چه بودن از سرمان گذشت و تو آدم شدی و من حوا، دیدم که حوا بودن جرأت می خواهد و این امانت چقدر برای شانه های کوچکم سنگین است! تو اما آدم بودی و خیالت راحت بود! توی بهشت میچرخیدی و برای فرشته ها از عظمت خدایی میگفتی که چقدر مهربان است و چطور از روحش در جسمت دمیده اما من دلم میخواست تکثیر شوم، مثل میوه های بهشت در وجود درخت ها! یادت هست؟ میگفتی حوا جان، زیاده نخواه، ببین چقدر درخت های اینجا زیباست، ببین پرنده ها را، میوه ها، شیرینی خاصی ندارند؟ پایت را توی جوی های شیریِ مشک بو نمی گذاری؟ اما حواس من همیشه پرت آنجا بود، آنجا که خدا برای اولین بار از روحش در گِل ما دمید و ما را ما کرد؛ میدانی چقدر یواشکی دور آنجا چرخیدم؟ چقدر سراغ آدم ها و حواهای دیگر را از فرشته ها گرفتم؟ اما درش همیش�