گودال خواب های دامنه تهران: آسمون اردوگاه شفق، خدا نداشت!

1200 نفر توی اردوگاه شفق بودن، ولی فقط 18 جفت دمپایی توی کل اردوگاه بود.

از صبح تا آخر شب، دایم توی صف بودیم؛ صف دستشویی، صف سیگار، صف غذا.

گرسنگی و شپش و گال بیداد می کرد.

- گودال خواب های دامنه تهران: آسمون اردوگاه شفق، خدا نداشت! 1200 نفر توی اردوگاه شفق بودن، ولی فقط 18 جفت دمپایی توی کل اردوگاه بود.

از صبح تا آخر شب، دایم توی صف بودیم؛ صف دستشویی، صف سیگار، صف غذا.

گرسنگی و شپش و گال بیداد می کرد.

آسمون شفق، خدا نداشت.

اعتماد؛ بنفشه سام گیس- بعد از آخرین چراغ ،هرچه نور و صدابود، همه رفت.

انگار به غاری از تاریکی و سکوت پرت شده بودیم.

دامن تهران را سربالا می رفتیم و دانه های برف خشک، مثل صدها پولک سفید، می نشست روی زمین و صدا، فقط همین ترک خوردن های تن ترد برف زیر پای ما بود.

هوا انگار رویه ای از یخ داشت.

هر دم از هوا، انگار لایه ای از یخ بود که تیز و سرد، تا اعماق درونت را می خراشید.

چشم های مجید، ما را در تاریکی جوریده بود و از دور، تپ تپ تخت کفشش را شنیدیم که سرازیری را می آمد سمت ما.

منتظر ما بود.

به ساعد سپرده بود که امشب مهمون دارم ما، من و نیما، مهمان مجید و رضا بودیم.

مهمان گودال خواب های دامن تهران.

رضا را قبلا دیده بودم.

به اندازه چند دقیقه، وقتی با آخرین قطار مترو برمی گشت.