نمایی نزدیک از یک هنرمند

خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) ـ یادداشت - کارشناس حوزه فرهنگ ایران درودی نامی است که در هفته گذشته بیشتر از هر اسم دیگری در عرصه فرهنگ و هنر ایران بر زبان جاری و از او گفته شد.

صبح جمعه؛ هفتم آبان ماه بود که او چشم هایش را بر دریچه ای که مدام از آن نور می دید بست.

و من؛ نگارنده این چند خط، شاید باید کمی می گذشت تا مرگ او را باور کنم که بتوانم بنویسم درباره زنی که پر از شور زندگی بود.

ایران درودی را نمی توان تنها به عنوان یک نقاش یا یک پیشگام نقاشی معاصر ایران بررسی کرد؛ چه اینکه او با کتاب در فاصله دو نقطه و انتشار سرگذشت خود و نیز دیدگاه و نظرش درباره زندگی، مرگ و عشق در این کتاب و فضای مجازی به شخصیتی تاثیرگذار تبدیل شده بود.

او در گام نخست انسانی بود که درک و شناخت درست و واقعی از جهان پیرامون خود داشت اگرچه همواره می کوشید تا در نسبت با حقیقت، واقعیت را نبیند و بر مبنای حقیقت با جهان و مردمان در ارتباط باشد تا بر مبنای واقعیتِ دنیای امروز.

از نگاهش همه او را دوست داشتند (این جمله را بارها و بارها از او شنیده ایم) چرا که او همه را دوست داشت، هیچ دشمن و مخالفی برای خود متصور نبود اگرچه می دانست بسیاری از موانع پیشِ پای او را افراد مخالفش ایجاد می کردند نه ساختار و برنامه ریزی منسجم و از پیش تعیین شده ای.