اخوان ثالث؛ من دانم و غمگین دلت، ای خسته کبوتر

نام شاعرانه اش «امید» بود اما هم از امید می سرود و هم راوی نومیدی ها بود.

هم چیره دست در شعر کلاسیک بود و هم از ستون های شعر نو.

- نام شاعرانه اش امید بود اما هم از امید می سرود و هم راوی نومیدی ها بود.

هم چیره دست در شعر کلاسیک بود و هم از ستون های شعر نو.

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- 31 سال پیش و در چهارم شهریور 1369 خورشیدی، مهدی اخوان ثالث (م.

امید) سه هفته پس از اولین و آخرین سفر خارجی خود برای شعرخوانی درگذشت.

پیش از او و از بزرگان نام آورشعر معاصر چهار تن چشم از جهان بسته بودند و با مرگ اخوان و از 5 ضلعی شاعران مدرن ایران، تنها احمد شاملو (الف.

بامداد) ماند و 6 سال بعد او هم رفت.

همان گونه که از میان صدها شاعر برجسته ایران طی هزار سال پنج تن شاخص ترند: فردوسی، مولانا، حافظ، سعدی و نظامی و اگر بخواهیم به 6 برسانیم البته خیام ( و این به معنی نادیده انگاشتن عطار و منوچهری و دیگران نیست) از شاعران هم روزگار که قالب ها راشکستند و مفاهیم نو را وارد شعر پارسی کردند نیز پنج تن را باید نام برد: نیما یوشیج، مهدی اخوان ثالث، احمد شاملو، فروغ فرخ زاد و سهراب سپهری.

امتیاز اخوان در این جمع آن است که با شعر کهن نیک آشنا بود و اگر می خواست می توانست در شعر کلاسیک هم سرآمد شود.