کرونا؛ رقص مرگ در فریاد بازماندگان

آدم ها گاهی با رنگ پوست، گاهی با دین، گاهی هم با ملیت به هم وصل می شوند و گاهی هم با درد مشترک.

درد می تواند برای یک لحظه، یک ساعت، همه تفاوت ها، - ایسنا/خراسان رضوی آدم ها گاهی با رنگ پوست، گاهی با دین، گاهی هم با ملیت به هم وصل می شوند و گاهی هم با درد مشترک.

درد می تواند برای یک لحظه، یک ساعت، همه تفاوت ها، بغض ها و کینه های میان ما را کنار بگذارد و از ما جامعه ای واحد بسازد.

خبرنگار ایسنا از آرامستان بهشت رضوان مشهد که این روزها پذیرای متوفیان کرونایی شهر است، روایت می کند.

جامعه ای گرفتار در بند غم.

می گویند غم را بیشتر از زبان، چشم ها بروز می دهند اما برای آن کس که عزیز از دست داده، نه نایی برای دیدن می ماند و نه سخن گفتن.

چشم ها به رنگ خون، پاها خسته و صداها گرفته.

این فصل مشترک همه کسانی است که این روزها جامه سیه به تن کرده اند و از کرونایی زخم می خورند که اگر نبود اهمال ها، شاید، شاید امروز به بغض دمادم مان تبدیل نشده بود.

نام ها یکی پس از دیگری اعلام می شود.

بستگان آقا یا خانم فلانی! بستگان در عین حضور، غایبند.

غرق در رویای عزیزی که دیگر میانشان نیست.

فلانی پسر کسی است.

دختر کسی.

شاید هم مادر و پدر.

بازماندگان اندوهشان را به آغوش کشیده اند و در رویا، قدم می زنند با او که دیگر میان شان نیست.