یادی از رشدیه، «پدر تربیت جدید ایران»

سال هاست که از قبرستان شیخ عبدالکریم به جایی نمی گریزد.

دیگر جایی ندارد که بگریزد.

گاه که زشت کاری های ما را می شنود روحش در قبر می لرزد.

هر گاه خبردار می شود که مؤلفه های «تربیت» و انسان سازی گم شده روحش در قبر هراسان است.

- سال هاست که از قبرستان شیخ عبدالکریم به جایی نمی گریزد.

دیگر جایی ندارد که بگریزد.

گاه که زشت کاری های ما را می شنود روحش در قبر می لرزد.

هر گاه خبردار می شود که مؤلفه های تربیت و انسان سازی گم شده روحش در قبر هراسان است.

هرگاه که تربیتگاه ها روح کودکان را کشته اند، روح او نیز دچار عسرت و خسارت شده است.

دیگر جایی ندارد برود پیرمرد.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، ابراهیم افشار، روزنامه نگار، در روایت تک نگارانه ای در روزنامه ایران نوشت: کاشکی می شد میرزاحسن رشدیه یک لحظه سر از قبر بلند کند و چند روزی از ملک الموت مرخصی استعلاجی بگیرد و بیاید به من و تمام کودکان پیرشده این خاک، جزء عم و گلستان و جامعه عباسی و نصاب و ترسل و ابواب جنان و تاریخ نادر و تاریخ معجم یاد بدهد و مجدد برگردد قبرستان اش.

یا او پا می شد و ما را می برد محله ششگلان در سال 1306 قمری و توضیح می داد که برای بنیان گذاشتن اولین مدرسه نوین در این مملکت چه ریاضت ها کشیده است.