دردهایی که «قرقی» می کشد

در نزدیکی منطقه «قرقی» مغازه کوچکی را می بینم که روی در آن نوشته شده «کله پاچه حاضر است بفرما داخل».

نگاهم را تیز می کنم تقریبا 30 نفری را می بینم که کنار هم تنگ نشسته اند و درحال خوردن کله پاچه اند و حال خوبی دارند.

- ایسنا/خراسان رضوی در نزدیکی منطقه قرقی مغازه کوچکی را می بینم که روی در آن نوشته شده کله پاچه حاضر است بفرما داخل .

نگاهم را تیز می کنم تقریبا 30 نفری را می بینم که کنار هم تنگ نشسته اند و درحال خوردن کله پاچه اند و حال خوبی دارند.

یاد روزهای قبل از کرونا می افتم.

مدت ها بود که چنین چیزی را ندیده بودم.

به قرقی می رسیم، کوچه تاحدی تنگ است که اتوبوس به سختی و با کلی دنده عقب و جلو رفتن می تواند دور بزند.

بعد از پیاده شدن از اتوبوس به اطراف خیره می شوم.

کوچه های آسفالت شده تنگ را می بینم.

در انتهای یکی از این کوچه های تنگ که راه ورود برای ماشین ندارد، به درون خانه ای می رویم که دیواهای سیمانی، حیاطی کوچک و یک اتاق 70 متری دارد.

آقای برهانی، مسئول این خانه که بعدا می فهمم خیریه است، برایمان توضیح می دهد که این خانه را یک عده خَیر به صورت خودجوش تهیه کردند.

به عنوان خیریه در اینجا خانواده هایی را تحت پوشش داریم که وضعیت مالی نابسامانی دارند و من چون بومی و ساکن این منطقه هستم این خانواده ها را می شناسم و معرفی می کنم .