من از آدم ها می ترسم

زندگی بعد از همه گیری عمیقاً تغییر کرده است؛ این گزاره ای است که همه روی آن متفق القول هستند.

اینکه قدر زندگی را بیشتر خواهیم دانست و از لحظات عمر بیشتر استفاده خواهیم کرد.

- .

به گزارش سایت قطره و به نقل ازکه حالا برای او تبدیل به خاطره ای تلخ شده است: خانه ام کوچک است.

به همین خاطر هر دو پنجره خانه را باز کرده بودم، هر دو ماسک داشتیم و با فاصله هم نشسته بودیم اما پنج دقیقه بعد از ورود دوستم حس کردم تنم گر گرفت و پشتم عرق کرد.

نمی توانستم جلوی حس بدم را بگیرم و نگرانی از چشم هایم پیدا بود.

دوستم که فهمید حالم خوش نیست زودتر رفت.

میلاد تا دو هفته بعد از این دیدار هرچند ساعت با تب سنج دمای بدنش را کنترل می کرد و اضطراب در خواب هم رهایش نکرد.

فاصله اجتماعی حاصل از همه گیری هم آدم درونگرایی بودم و خیلی اهل میهمانی و جمع شلوغ نبودم.

همیشه جمع های کوچک دوستانه داشتیم به همین خاطر آن اوایل فاصله گرفتن از اطرافیان برایم خیلی ناخوشایند نبود اما الان حس می کنم دیگر حوصله همان جمع کوچک را هم ندارم و حتی نسبت به صدای آدم ها هم حساس و بی تحمل شده ام.

صدای همسایه هم اعصاب مرا بهم می ریزد.

می دانم خیلی خوب نیست اما کاملاً منزوی تر شده ام و فکر می کنم اگر بیماری تمام شود هم دیگر حوصله رفت و آمد با آدم ها را نخواهم داشت.