منتظر واکسن ایرانی می مانیم

مدت زیادی از زمانی که روزهای خاکستری کرونایی، گریبانمان را گرفت می گذر اما این روزها امیدی به نام واکسن برای تغییر رنگشان پیدا شده که سخنان ضد و نقیض زیادی را نیز با خود به همراه آورده و برخی را حسابی بلاتکلیف کرده است.

- بیش از یکسال است که پا در کفش زندگی مان کرده و با وجود کوچکی اش مشکلات بزرگی را به وجود آورده است.

اوایل، روزهای قرنطینه را شمردیم، هشتگ در خانه می مانیم زدیم، دست به کار شدیم و نان و کیک و شیرینی پختیم.

امید دادیم که باید از این روزها استفاده کرد، مهارت جدید یاد گرفت و کارهای عقب افتاده را انجام داد اما یک جایی چشم باز کردیم و دیدیم حساب روزها از دستمان در رفته است.

کم کم جیب های خالی صدایشان در آمد و دغدغه ها شکل دیگری گرفت؛ مشکلات اقتصادی، خانوادگی و روحی و روانی ناشی از شرایط به وجود آمده جلوی دیده شدن درماندگی کادر درمان را گرفت.

این گونه شد که ماسک جزیی از وجودمان شد و ماسک زدن در فرهنگمان جای گرفت.

با یک اسپری ضدعفونی کننده بیرون زدیم و به اجبار وارد جنگی نابرابر شدیم؛ جنگی که میلیون ها قربانی را، چه مقصر و چه بی گناه روی دستمان گذاشت و به هیچ قشری رحم نکرد.

یک بهار، تابستان، پاییز و زمستان را با او گذراندیم و زمانی که ته مانده امیدمان در حال تمام شدن بود، زمزمه هایی امیدوارکننده از تولید واکسن شنیدیم.