نامه ای سرشار از اسرار عرفانی و لطایف توحیدی از امام به آقا سیدابراهیم مقبره ای+ترجمه

در بخشی از نامه عرفانی امام به آقا سید ابراهیم مقبره ای آمده است: ای نفس که در سراچه خاک مخلد گشته ای ـ از خانه تاریک و دهشتناک طبیعت به درآی! و به سوی اللّه تعالی ـ مقام جمع احدی ـ و رسول او ـ آن صاحب قلب احدی احمدی ـ هجرت کن! تا گاهی که مرگ دریابدت ـ .

- که سرشار از لطایف توحیدی و اسرار عرفانی است، به سید ابراهیم خویی (مقبره ای) اینگونه نگاشتند: "بسم اللّه الرحمن الرحیم الحمدللّه الذی تجلّی من غیب الهویّه علی الحضره الأسماییّه، و ظهرت أسمائه الذّاتیّه فی الحضره الواحدیّه بالحقیقه العماییه، و توحّدت نعوته فی أحدیّته الغیبیّه، و تفرّدت آلائه من الوجهه الباطنیّه.

علا و تفرّد فی عین التّشبیه و دنی و تجلّی فی أصل التّنزیه.

و عنده مفاتیح غیب الأسماء و مخاتیم حقائق الآلاء.

فسبحانک اللّهم یا من لایرتقی إلی ذروه کمال أحدیّته آمال العارفین و یقصر دون بلوغ کبریاء هویته أوهام النّاعتین.

جلّت عظمتک من أن تکون شریعهً لواردٍ، و تقدّست آلائک أن تصیر محموداً لحامدٍ.

لک الأوّلیّه فی الآخریه و الآخریه فی الأوّلیّه.

فأنت معبودٌ فی عین العابدیّه و المحمود فی عین الحامدیّه.

فنحمدک اللّهم بألسنک الخمسه فی عین الجمع و الوجود علی آلائک المتجلّیه فی الغیب و الشّهود.