توسل به چادو و جنبل؛ وقتی دیگر کارد به استخوان می رسد

فضا و محل کسب و کار مدعیان دعانویسی به طور معمول شبیه هم است.

ندا شکری که برای گرفتن دعا به یک مدعی دعانویسی مراجعه کرده است، توصیفی از محل کرده و می گوید:درخانه اش چوبی و زهوار دررفته بود،گویی صد سال از عمرش می گذشت.

در را باز کردم و وارد اتاق شدم،با نور بیرون که به داخل اتاق تاریک تابید پیرمرد گوژپشتی را دیدم که در نزدیکی و در پشت در نشسته و کتابی در دست داشت.

دور تا دور اتاق انواع و اقسام تکه پارچه های کهنه و دودزده، کاغذهای پاره شده و صندلی های شکسته بود که روی هم انبار شده بودند.

سقف اتاق از چوب های شکسته و آویزان شده ای بود و نگران بودم که مبادا هر لحظه روی سرم آوار شود.

پیرمرد اسم او را می پرسد،به کتابش نگاهی می اندازد سپس سرش را به سمت دیگری می کند،گویی کسی در کنارش نشسته است و به او چیزی می گوید.

بعد از چند دقیقه ای که در همین حالت است رو به او می کند و می گوید:به گفته موکلم،تکه ای از لباست را در قبرستانی در زیر خاک دفن و تو را جادو کرده اند، اگر می خواهی به زندگی عادی برگردی و روزگار خوشی داشته باشی،باید سه میلیون تومان را روی کتاب بگذاری و بیاوری تا به او(آقای جن) بگویم تکه لباست را از زیر خاک بیرون بیاورد و به تو بازگردانم.