همیشه دیر می رسیم...

«خیلی دیر سراغ من آمدید، دیگر اثری از من در خودِ من نیست.

» می گویم شرمنده ام و یاد حبیب آقا ظروفچی در فیلم سوته دلان مرحوم علی حاتمی می افتم، - ایسنا/اصفهان می گوید: خیلی دیر سراغ من آمدید، دیگر اثری از من در خودِ من نیست.

می گویم شرمنده ام و یاد حبیب آقا ظروفچی در فیلم سوته دلان مرحوم علی حاتمی می افتم، وقتی آخر فیلم می گفت: همه عمر دیر رسیدیم.

محمدعلی صاعد اصفهانی، متولد سال 1302 در محله حاج رسولی هاست.

میهمانش می شوم برای عرض ارادتی، تا توشه ای برگیرم از تجربه گران سنگ استادی که نزد صغیر اصفهانی و میرزا عباس خان شیدا مشق کرد و صاعد تخلص گرفت.

صائب شناسی که یادگار انجمن عشیق است و کمال و سال ها سرپرستی انجمن ادبی صائب را به عهده داشت.

اگرچه آستان غزل ، تجلی در منا و سبک شعر اصفهان و مجموعه مقالات سبک هندی ازجمله آثار مکتوب اوست، اما در چشم و دل وجانش حرف های نانوشته هنوز بسیار دارد.

من اما دیر رسیدم.

دیر.

با روی گشاده سلامم را پاسخ می گوید.

کنارش می نشینم.

حافظه اش به سختی یاری می کند تا از کتاب خود مجموعه مقالات سبک هندی سخن بگوید که چندی پیش در منزلش رونمایی شد اما توصیه اش به همه، نوشتن است و می گوید: جوانان وقتشان را تلف نکنند، اگر قلم به دست بگیرند و روی کاغذ بیاورند عمرشان را نگه داشته اند.