ترانه ای برای خیری...

گفت عامو اینها ترانه نی خو.

ترانه باید با خوش ببرتت.

یعنی وقتی حاسی گوشش می دی بری تا اوور دنیا و واگردی.

امروزی ها مسخره بازیَن.

ترانه نی.

- گفتم: زاغی یعنی هیچی نی؟ گفت: از هیچَم هیچ ترن.

ترانه یعنی عبدالحَلیم حافظ که وقتی گوشش می دی با خوش ببرَتِت تو کیچه پس کیچه ی مصر و قاهره و یواشکی عکسای سُعاد حُسنی نشونت بده و یکشه ای (یکباره) وِرت بده (پرتت کند) وسط خیابون نادر و عطر تنباکو و چُی (چای) اسبی مستت کنه و یاد کفش کلارک و شلوار ایزی و پسینای (بعدازظهرهای) گرم تُوسون و صدای کولر اُجنرال از خود بی خودت کنه.

ترانه باید ببرت به صبحی که خبر مرگ بخشو دمه دروازه هی دهن به دهن می شد و انگاری یک چیزی هی راه نفس شهر می بست و آسمون تپیده بید روی زمین ومثل فشار قبرهی روی سینه امون زور می اورد ترانه یعنی بیک امانوردی تو جاسم بندری که وقتی تو بازار رو می کرد مردم سیش شپ می زدن.

ترانه باید با خوش ببرتت،که وقتی هی گوشش می دی نفهمی کی صبح شده و نشماری چندتا پاکت سیگار وینستون کشیدی.

ترانه باید ببرتت تا مغربی که اولین بار دیدیش،ببرتت تا ظهری که از کیوسک تلفن جلوی بیمارستان فاطمه زهرا سیش زنگ زدی و کوکاش گوشی برداشت و تو فقط هُف تو گوشی می کردی.