چرا امام حسین(ع) اجازه کشتن شمر را پیش از واقعه عاشورا نداد؟

علامه جعفری با اشاره به برخورد یکسان حضرت امیر(س) نسبت به ابن ملجم و امام حسین(ع) نسبت به شمر می گوید: این است معنای این که انگیزه انسان واقعا انگیزه خدایی باشد، - در کتاب امام حسین شهید فرهنگ پیشرو انسانیت چنین آورده است: شب بود و پسر ذی الجوشن شقی ترین مرد تاریخ، که این داستان زیر سر اوست و به آن وضع رساند - والا ابن زیاد را می شد قانع کرد، به شک هم می افتاد - همان گونه که به شک هم افتاد - از نزدیکی های چادرهای این لشکریان ابدیت عبور می کرد.

مسلم بن عوسجه آن جا ایستاده بود، گفت: یا اباعبدالله، این شمر است که از این نزدیکی رد می شود.

اجازه بدهید من با همین تیری که در دست دارم، همین جا او را بکشم.

چرا او این اجازه را خواست؟ زیرا شمر زیربنای این حادثه خونین بود.

منطق ما چه می گوید: منطق ما می گوید معطل نکن، اما منطق حرکت الهی می گوید: قصاص قبل از جنایت نمی شود.

این منطق کسی است که حرکت او برای خداست.

این شخص {امام حسین (علیه السلام)} مزه دیگری از زندگی فهمیده است.

{این است که در پاسخ به مسلم بن عوسجه می گوید:} جنگ شروع نشده است و ما نمی توانیم پیشدستی بکنیم.

هنوز جنایتی روی نداده است.

طرفین هنوز قیافه صددرصد جنگی از نظر رسمی بر خود نگرفته اند.