سراشیبی دولت روحانی برای سینما / هنر هفتم چگونه به سه درصد مردم خلاصه شد؟

محمد حسین طارمی؛ آمار ها نشان می دهد که سهم فیلم های کمدی در بین فیلم های پرفروش خیلی بیشتر از ژانر های دیگر بوده است.

- درست است که این روز ها در فیلم های ما کنایه های جنسی بسیار رایج شده است و این خودش یکی از مظاهر ابتذال است، اما مساله اصلی این ها نیست.

اگر بخواهیم به مفاهیم و مصادیق ابتذال بیشتر دقت کنیم می توانیم به شاخص هایی مثل مصرفی شدن برسیم.

وقتی اثر هنری مصرفی شود، همه چیز را به سطحی ترین شکل ممکن برگزار می کند.

حتی مسائل جنسی هم در این فیلم ها به شکلی سطحی وجود دارد و هیچ عمق و درگیری خاصی با روح و روان ما ندارد.

این سینما بسیار دم غنیمتی است.

می خواهد در یکی دو ساعتی که فیلم می بیند خوش باشد و بعد همه چیز را فراموش کند.

سازندگان هم به شدت دم غنیمت هستند و به فکر اقتصاد آینده این سینما نیستند و هر طرف باد بیاید می روند.

این سینما بی هویت است و متناسب با ذائقه طبقه نوکیسه است.

به سیاست خیلی کاری ندارد و اگر هم به سیاست نزدیک شود نقد بنیادی نمی کند و صرفا گوشه و کنایه می زند.

همان سیاست زدایی که عرض کردم شاخصه بسیاری از فیلم های مبتذل است.

این سینما پیش و بیش از آنکه نسبت به اخلاق بی تعهد باشد، نسبت به فرم و ساختار سینمایی بی تعهد است.