«کاش می شد به جای دارو هم آجیل بخوریم!»

نگاهی به دفترچه بیمار می اندازد.

اسمش را بلند می خواند: «سه تا از داروهاتو نداریم، یکیشم خارجیه که ما ایرانیشو داریم.

میخوای؟» بیمار دفترچه اش را می گیرد و از داروخانه بیرون می زند.

- نگاهی به دفترچه بیمار می اندازد.

اسمش را بلند می خواند: سه تا از داروهاتو نداریم، یکیشم خارجیه که ما ایرانیشو داریم.

میخوای؟ بیمار دفترچه اش را می گیرد و از داروخانه بیرون می زند.

از او اجازه می گیرم و هم پایش می شوم تا ببینم بعد از سر زدن به چند داروخانه، می تواند تمام داروهایش را بخرد یا نه.

جوان است، بیماری خاصی ندارد و زمانی که به روانپزشک مراجعه کرده متوجه افسردگی اش شده است.

حالا باید برای چند داروی ساده آرامبخش داروخانه ها را گز کند.

هر بار که دفترچه اش را از بخش تحویل نسخه می گیرد، در کیسه پلاستیکی می گذارد و دست هایش را حسابی الکلی می کند.

نمی خواهد کرونا را هم تجربه کند.

داروخانه خلوت است و یک مرد سالخورده انتهای راهرویی باریک، پشت ردیفی از الکل ها و مواد ضدعفونی کننده نشسته است.

نگاهی به نسخه می اندازد: آسنترا ندارم، اصلا پیدا نمیشه، باید خیلی بگردی.

یکی دیگه از داروهاتم خارجیشو دارم که گرون میشه.

میخوای؟ دختر جوان دوباره دفترچه اش را می گیرد تا به داروخانه های دیگر هم سر بزند.