دردی که هنوز تازگی دارد

این روزها که هر روز خبر یک آتش سوزی تازه در جنگل های سبز کشورمان، آتش به جان و دل هر ایرانی میهن دوستی می افکند، یادداشتی از بهرام بیضایی همچنان تازگی دارد و چه تاسفی بالاتر از این که این یادداشت بعد از نزدیک به 12 سال آنقدر موضوعیت است که می توان آن را بازنشر کرد.

- بهرام بیضایی همان اندازه که دلبسته فرهنگ این سرزمین است، به درختان هم علاقه ای کم نظیر دارد؛ آنقدر که زمانی در یکی از جلسات سخنرانی خود گفت از این جهان فقط درختانش را دوست می دارم که هر روز بریده می شوند.

اسفند سال 1387 برای یک موضوع تئاتری یا شاید هم سینمایی با بیضایی تماس گرفتیم.

او موضوع مورد نظر ما را شنید اما دلش جای دیگری بود و پرسید اگر مطلبی درباره قطع درختان محله مان بنویسم، شما آن را منتشر می کنید؟ اولین و آخرین باری بود که خودش پیشنهاد نوشتن یادداشتی می داد، جز استقبال ، پاسخ دیگری نداشتیم.

و او به فاصله اندکی، مطلبش را برای ما فکس کرد؛ مطلبی که عنوانش نوروزنامه بود و در آخرین روزهای باقی مانده به نوروز 88 بر خروجی ایسنا قرار گرفت.

بیش از 11 سال از آن روز می گذرد، رد پای گذر زمان بر کاغذهای فکسی این یادداشت، بخوبی دیده می شود، حدود 10 سال است که بیضایی از ایران رفته ولی نوروزنامه سوگوارانه اش بر درختان هنوز جاندار است و قابل انتشار.